Hoe gaat het hier?

Hallo allemaal. 

Hier ben ik weer met mijn reisverhaal! Zondagochtend hadden we afgesproken met de jeugd die mee zou rijden naar Tallismanus om 7 uur te vertrekken in de ochtend. Ze zouden er dus voor die tijd zijn. Wij stonden om kwart voor zeven bij het project en er was 1 meisje dat al klaar was. Erg fijn dat er in ieder geval 1 persoon zich aan de tijd houd! :) Om het verhaal kort te houden, om iets over acht reden we weg bij het project. De laatste mensen kwamen 45 minuten te laat. De auto's waren prop vol, in het bakkie van Jac-louis zijn auto zaten 8 jongens van ongeveer 18 jaar, en dat voor 3 uur lang. (Zij liever dan ik;))

Goed we kwamen daar om half twaalf ongeveer aan, hadden daar de kerkdienst en hebben na  de dienst buiten gegeten met z'n allen. Toen zijn we om half drie weer terug gereden naar huis. Over een weg, wat geen weg meer te noemen is aangezien het een zand pad was vol gaten stenen en dingen. Haha we waren thuis en zeiden tegen elkaar ons hoofd voelt aan als iemand met een hersenschudding! ;) 

Maandagochtend ben ik met Jac-louis weer met de straatkinderen gaan spelen en eten. Dit is elke keer weer erg leuk en fijn om te kunnen doen! Ze worden er zo blij van! En dus wij ook! :) 

In de middag zijn we naar het ziekenhuis gegaan, om daar de kinderen te bezoeken. Het meisje van 2 met die spierziekte, ze is gehandicapt, huilde de hele tijd. Haar broertje ook, ze liggen in 1 bed en zijn samen heel verdrietig. Het meisje had alleen een jasje aan van het ziekenhuis en was helemaal koud. Zodra ik haar optilde werd ze stil en keek ze me aan. Vind haar situatie echt erg om te zien! Maar ben blij dat we haar dit kleine beetje aandacht kunnen geven. Zodra ik haar weglegde in haar bedje begon ze weer te huilen. Haar broer speelde toen lekker met de blokken in zijn bed en probeert zijn zusje wel te troosten maar dat is een te grote verantwoordelijkheid voor zo'n klein jongetje. Het baby meisje van 5 maanden die ondervoed was mocht naar huis omdat ze een week goed gedronken had. Hopelijk blijft het goed met haar gaan! De maatschappelijk werker regelt verder zelf de situatie met het gezin uit de krottenwijk, waar we die dag naar terug zouden gaan. Heb hier nu niks meer over gehoord. 

Dinsdagochtend zijn we eerst naar de supermarkt gelopen, Gijsbertha en ik, om wat boodschappen te halen. Jac-louis was intussen weer bij de straatkinderen. Rond half elf zijn Gijsbertha en ik naar het ziekenhuis gelopen in het lekkere zonnetje. Hadden kleren meegenomen voor Angelica dat gehandicapte meisje, zodat wij die bij haar aan konden doen. Toen we bij haar kwamen waren haar voetjes steenkoud, gelukkig hadden we een broekje met daar aan vast voetjes dus had ze gelijk soort slofjes aan. En haar een lange mouwen shirtje aangedaan. Volgens mij vond ze het wel fijn want ze was stil en viel na het aankleden gelijk in slaap! :) Haar broer huilde weer veel, hij heeft met Jac-louis die later kwam christelijke muziek geluisterd op zijn telefoon en werd erna ook rustig. We hebben de kinderen op de afdeling aandacht en een appel gegeven. En geprobeerd ze aan het lachen te krijgen, wat soms echt een kunst is. De maatschappelijk werker was ook in het ziekenhuis om te kijken naar de thuissituaties van de kinderen in het ziekenhuis aangezien van de kinderen die er liggen eigenlijk niemand visite krijgt van ouders of familie, en ze dus ook niet opgehaald gaan worden als ze beter zijn. Erg triest. Alleen al de gedachte dat je als kind in het ziekenhuis word gebracht en je mama weggaat en niet meer terug komt en dan zit je daar tussen allemaal 'enge' zusters en andere kinderen. 

Wat ben ik blij met waar ik opgegroeid ben! Zo zie je steeds weer hoe goed wij het hebben. 

In de middag zijn we vandaag naar een nicht van Jac-louis gegaan. Zo'n 1,5 uur rijden hier vandaan. Zij heeft een drieling en heeft van die drie kinderen veel spullen die ze niet meer nodig heeft. Veel speelgoed en kleertjes, deze kunnen we weer uitdelen aan de kinderen in krottenwijk en in het ziekenhuis en waar dan ook waar de mensen het nodig hebben. 

Voor nu houd ik het hier bij, wat we morgen gaan doen, geen idee we zullen zien wat de dag ons weer brengt. Er komt elke dag weer genoeg werk op ons pad! 

Tot snel!