Familietijd

13 november 2019 - Gobabis, Namibië

Hoihoi,

Hoe gaat met met jullie in Nederland? Beginnen jullie al te wennen aan het koude weer?

Met mij gaat alles goed. Wij hebben een afwisselende week achter de rug. Van ziekenhuis bezoeken in de nacht tot lesgeven bij de Groep van Hoop.

Elke keer weer als ik aan een blog begin denk ik, wat heb ik nou eigenlijk gedaan deze week. Er gebeurd zoveel dat ik het eigenlijk niet goed kan onthouden. Maar ik doe mijn best om het alsnog zo goed mogelijk over te brengen naar jullie toe.

Ik ben dankbaar om hier te zijn. Zo fijn om drie maanden weg te zijn uit je leven in Nederland. Drie maanden de tijd om te reflecteren op hoe je leefde in NL en hoe je dat beter zou kunnen doen. Er sluipen sneller ongewenste gewoontes in dan je denkt.

Ik vind het ook leerzaam om bezig te zijn bij de Groep van Hoop. Je leert jezelf weer op een hele andere manier kennen. Mijn geduld word soms aardig op de proef gesteld maar dat is goed. Ik heb hier ook geleerd om niks te doen en rustig te zijn. Dit deed ik in NL nou eigenlijk nooit. En ik moet zeggen dit bevalt me prima!

De afgelopen week hebben we een aftelkalender gemaakt. Elke dag mocht Adam een wolkje van de deur afhalen. Zo telden wij af tot mama en mijn zus Heintje en baby Joël zouden komen. Toen besefte ik eigenlijk hoe ontzettend snel drie maanden gaan. Want nu zij er zijn betekend dat dat mijn tijd er bijna opzit in Namibië. Dit is echt onvoorstelbaar.

Het maakt me ergens wel bang om terug te gaan naar Nederland. Terug naar het geregelde leven, naar de winter, naar de drukte van alles en iedereen. Maar daartegenover staat dat ik dan na drie maanden eindelijk Jacco weer zie! En mijn familie en vriendinnen. Daar word ik toch ook wel heel blij van!!

Zo is voor alles een tijd en dat is goed. Ik zal voor nu nog heel ontzettend hard genieten van mijn tijd hier. Genieten van Adam en Zoë, genieten van de gezelligheid met Gijsbertha en Jac-Louis, genieten van de warmte en de ‘rust’. Nog even mooie herinneringen maken.

Vorige week woensdagavond belde een juf van de hostelschool. Zij vertelde dat een van de sponsorkinderen ziek was. Dit meisje kon haar handen niet meer vouwen, haar tenen niet meer bewegen, en haar gewrichten waren allemaal gezwollen. Wij hebben dit meisje op laten halen door de taxi en zo gebeurde het dat zij om 23:00 aankwam bij ons huis. Ze kon met moeite lopen we moesten haar vasthouden om te voorkomen dat ze zou vallen. We probeerden met haar te praten en te horen hoe ze zich voelde maar er kwam niet veel uit. Dus besloten we in de auto te stappen en naar het ziekenhuis te gaan.

In het ziekenhuis aangekomen werd ze nagekeken door verpleegkundigen, deze vonden het allemaal maar vaag dus besloten de arts on call te bellen. Toevallig was Djudju onze artsenvriendin oproepbaar en kwam zij ons helpen. Ze heeft het meisje onderzocht en testen gedaan. En na lang denken en onderzoeken kwamen ze tot de conclusie dat ze een bacterie bij zich droeg. Deze bacterie zat in haar bloed en maakte soort ophopingen bij haar gewrichten. Blijkbaar heeft dit meisje vroeger een ernstige ziekte gehad door deze bacterie maar heeft toen de verkeerde medicijnen daarvoor gekregen en leefde deze bacterie nog steeds in haar lichaam. Nu was haar weerstand verslechterd door een verkoudheid en werd deze bacterie weer actief. Als ze niet snel de juiste medicijnen zou krijgen zou deze bacterie het hart aantasten. Na in het ziekenhuis te zijn geweest was het meisje opgenomen op de afdeling high care. Hier kreeg zij infuus met een hele boost medicijnen. Sinds die dag hebben Gijsbertha en Jac-Louis haar elke dag bezocht. Ze wil graag naar huis toe. Ze voelt zich al weer een heel stuk gezonder maar ze moet voorlopig nog blijven omdat ze de medicatie niet mee naar huis kan nemen. En als zij de medicijnen niet trouw slikt gaat die bacterie niet dood en kan ze dit weer krijgen.

Een week voordat dit meisje opgenomen was in het ziekenhuis was er een ander persoon met deze bacterie en die is daaraan overleden. Het is een wonder dat zij zich nu weer zo goed voelt. In de nacht kwamen Gijsbertha en ik weer thuis en konden wij ook gaan slapen.

Ik was al even niet bij de Groep van Hoop geweest door onze vakantie. Opgegeven moment liet Maria de juf weten dat de kinderen bij elke taxi die ze zien kijken of ik eruit stap. Maar telkens weer was dat tevergeefs. Des ter blijer waren zij toen ik er weer was.

Afgelopen maandag toen ik ook bij de Groep van Hoop was gaf ik de kinderen de opdracht een boom te tekenen met 5 appels in de boom. Dit vonden ze erg leuk om te doen. Opgegeven moment begon een van de kinderen te huilen. Uiteindelijk kwam eruit dat hij zo’n honger had dat hij zich niet meer kon concentreren. Niet veel later begon nog een ander jongetje ook te huilen van de honger. Echt dit brak wel mijn hart. Zulke situaties zal je nou in Nederland niet meemaken hè. Dat er kinderen uitgehongerd naar school toe gaan op maandag omdat ze in het weekend geen school hebben gehad.

Bij de Groep van Hoop krijgen de kinderen altijd na de les eten. Op maandag koopt Jac-Louis dit altijd in de ochtend en brengt het dan rond elf uur naar de Groep van Hoop dit is eten dan voor de hele week. Ze waren erg blij toen ze hem zagen aankomen. Bijzonder en heftig om te zien en te realiseren.

Wij bidden vaak zonder er diep overna te denken; Geef ons heden ons dagelijks brood. Hier bidden de kinderen dit ook elke ochtend maar voor hen is het nog maar de vraag of ze eten hebben voor de volgende dag. Laten wij dankbaar zijn voor dat wat wij ontvangen van God. En uitdelen van dat wat wij ontvangen! Want wie geeft zal niet verarmen.

Maria de juf van Groep van Hoop vertelde mij dat een van de meisjes uit de groep naar de dokter moest. Haar familie wil haar niet naar een dokter toe brengen. Hier kost het 0,50 cent om een dokter te zien. Dit kunnen ze prima betalen maar deze mensen hebben gewoon geen zin om tijd en energie in hun kind te steken. Omdat het best noodzakelijk is dat ze toch een dokter ziet zullen wij haar donderdag meenemen naar de kliniek.

Dit gebeurd dus vaak in Epako (de krottenwijk) dat ouders er niet zijn voor hun kinderen. Dat ze druk zijn met zichzelf. Druk met het gebruiken van alcohol. En dan of hun kinderen heel laat naar de kliniek toe brengen of ze doen het helemaal niet. Dit zorgt ervoor dat er veel kinderen overlijden.

Nu is het ook wel zo dat als je naar de kliniek gaat om een dokter te zien je er eigenlijk om 6 uur in de ochtend moet gaan zitten. Als je dit niet doet kan het zijn dat je de hele dag moet wachten omdat er zoveel wachtenden voor je zijn. De huishulp hier moest pas naar de dokter, zij zat om zes uur te wachten al bij de kliniek en werd als eerste geholpen. En om half negen was zij weer bij ons om te werken. Veel mensen doen dit niet en komen pas rond negen uur of later. Dan kan het zijn dat je pas om 13:00 ofzo geholpen word.

Intussen zijn mijn moeder, mijn zus Heintje en baby Joël aangekomen bij ons. Het is heerlijk om zoveel familie in huis te hebben. Zo leuk om te zien hoe Adam en Zoë samen spelen met Joël. En deze komende weken gaan we fiks genieten. Het was een lange reis voor hen, helemaal met een baby. Slapen zullen ze dus heerlijk vannacht.

Ik heb weer nieuwe foto’s toegevoegd!

Slaap lekker allemaal.

Liefs van Gera

Foto’s

1 Reactie

  1. Rika:
    14 november 2019
    Bijzondere en mooie verhalen weer geschreven zeg! Wat een ervaringen leer je daar, en wat een rijkdom hebben wij hier dan als ik dat zo lees.
    Geniet nog maar even goed van de laatste weken daar 😀😘