Vol nieuwe energie

Lieve allemaal,

het is al weer een lange tijd geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord. Eigenlijk had ik vorige week geen inspiratie om weer iets te schrijven, dus dat heb ik toen maar zo gelaten. Op dit moment voel ik mezelf vol positieve energie, ik ben helemaal uitgerust en ik ben blij en dankbaar. Het afgelopen weekend was voor mij echt heerlijk. Ik heb ontzettend genoten van de gezelligheid. Vrijdag was als een normale werkdag maar ‘s avonds kwam Djudju eten, zij is arts in het staatsziekenhuis. Dit was een hele gezellige avond, spelletje gedaan en lekker gekletst. Het was voor de verandering een keer laat voordat wij sliepen.

Op een normale dag proberen we hier optijd te gaan slapen (optijd is dan rond 20:30 naar bed toe), dit omdat het leven hier nou eenmaal meer energie kost dan dat het in Nederland kost. Niemand gelooft dit, tot je hier daadwerkelijk bent. De warmte in combinatie met alle mensen die hulp nodig hebben, die bellen, die op bezoek komen, de stroopwafels, de kinderen, het huishouden, het is echt wel vermoeiend. Vermoeiend op een goede manier, want het is fijn om hier te kunnen zijn. Ik slaap niet zo vroeg hoor, dat is waarschijnlijk de reden dat ik ‘s middags vaker slaap dan dat G&J doen. Meestal ga ik op tijd naar bed en dan bel of app ik nog met NL. Ik slaap wel als de Nederlandse mensen werken.  ;-)

Goed, terug naar waar ik was gebleven, die vrijdagavond was dus echt heel gezellig en leuk. Zaterdagochtend zijn wij om 10:00 vertrokken naar Windhoek, dit is hoofdstad van Namibië. Windhoek ligt ongeveer 2 uur van Gobabis af. We hebben in Windhoek geluncht met een vriendin van G&J. Dit was gezellig en ontspannen. We hebben nog wat dingen afgegeven bij mensen en zijn toen naar oom Flip gegaan, dit is de oom van Jac-Louis. Deze oom heeft in Windhoek een gastenhuis waar hij zelf ook woont. Hier mochten wij verblijven. De ouders, zusjes en broertje van Jac-Louis zouden ook komen en nog wat vrienden. Dit gastenhuis staat op een plek waar je over de stad uitkijkt, echt onwijs mooi allemaal. Eigenlijk had ik niet door hoe nodig ik dit weekend had, tot het voorbij is en ik voel hoe opgeladen ik mezelf voel. We hadden dit dus echt wel even nodig.  Die zaterdagmiddag gingen G&J nog even op bezoek bij vrienden in de stad en ik heb heerlijk bijgeslapen. 

‘s Avonds hebben we een lekkere braai gehad met vrienden en familie. Een Afrikaanse braai werkt als volgt; je word uitgenodigd voor eten, als je afspreekt om er om 18:00 te zijn dan ben je er rond die tijd, je helpt met het maken van eten als dat nodig is, dan word het vuur aangemaakt.  Iedereen zit gezellig rondom het vuur en drinkt wat en praat gezellig met elkaar. Dan na ongeveer 2-3 uur als het braai vlees klaar is, is het tijd om te gaan eten. Dan gaat iedereen zijn eten opscheppen en eten we lekker aan tafel ons braai vlees en groenten uit de oven.

In Nederland is het eten meestal al klaar als je het huis binnenkomt, waar je uitgenodigd bent om te komen eten.  En drink je na het eten koffie of iets en dan gaat de gast weer naar huis. Hier gaat dat dus een beetje anders, ik moet zeggen dat deze manier heel relaxt aanvoelt. 

Zondag met de lunch waren we uitgenodigd bij vrienden van oom Flip, om daar een braai te hebben. Hier zijn we geweest ook met de ouders, broertje en zusjes van Jac-Louis. Hier waren nog meer kennissen en vrienden van hen. Hele gezellige middag hier gehad. Aan het einde van de middag reden wij weer terug naar Gobabis, om een van de sponsorkinderen te bezoeken. Zij was jarig die dag en had al een tijdje geleden gevraagd, of wij voor haar verjaardag een cadeautje wilden brengen. Dat hebben we gedaan, een chocolade taart en een cadeautje. Wat was ze blij. Toch heerlijk om een kind zoiets te brengen op haar verjaardag, aangezien er niet echt aandacht besteed wordt aan verjaardagen van kinderen.

Eenmaal weer thuis kwamen al snel Jac-Louis zijn ouders aan bij ons huis, zij zijn vanochtend (dinsdagochtend) weer vertrokken.  Zij wonen hier ver vandaan. G&J zien hun niet zoveel vanwege de afstand, daarom was het extra lekker voor hen om nog wat langer tijd met elkaar door te kunnen brengen.

Lighthouse; momenteel verblijft Geinaseb nog hier. Er is geen plek voor hem in de weeshuizen in Windhoek, deze zitten vol. In Gobabis zelf is er nu wel zicht op een mogelijke plek in een gezin, dit wordt nog uitgezocht, dus wij hopen en bidden dat hij eindelijk een nieuw thuis zou mogen krijgen. Hoe langer hij hier is, hoe meer hij gehecht aan ons zal raken en hoe meer het hem schade aanricht om ergens anders heen te gaan.

In het weekend dat wij in Windhoek waren belde nog een maatschappelijk werker, om te vertellen dat een straatkind een jaar geleden een baby had gekregen en dat zij die baby nog steeds bij zich draagt op straat. Deze heel jonge moeder kan niet voor haar baby zorgen, aangezien zij volledig op straat leeft en niet van plan is van de straat af te gaan. De maatschappelijk werker vroeg of wij die baby in huis wilden nemen, tot er een nieuw huis voor deze baby gevonden word. Dus als het nog nodig is komt er deze week een baby bij in het Lighthouse. We zullen zien hoe dit loopt.

Verder bestond vorige week vooral uit kinderen op het potje zetten. Aangezien wij zijn gestart met de zindelijkheidstraining van Adam en Geinaseb. Adam is intussen zindelijk, dit ging al redelijk snel. Voor Geinaseb was het een ander verhaal. Bij hem is het knopje nog niet om. Voor een week lang zette ik mijn wekker op elk half uur, om maar niet te vergeten dat ik Geinaseb naar het potje moest brengen. Na een paar dagen kon het zonder wekker, want dan zit het helemaal in je ritme. Toch best vermoeiend, helemaal als het geen effect heeft. Maar dit gaf mij weer de kans om meer geduld te leren hebben. Volgens Geinasebs ziekenhuiskaart is hij vier jaar oud, maar in alles loopt hij erg achter. Als je hem ziet dan schat je hem 2,5 jaar. Ook in praten, spelen enz. loopt hij ver achter. Dit mede door de verwaarloosde situatie waar hij uit kwam en door zijn ziek zijn. Er is geen geboortecertificaat aanwezig van hem dus alleen zijn moeder zou zijn leeftijd kunnen vertellen. Waar zij verblijft is niet bekend. Echt wel triest. 

Voor mij was het de afgelopen week rustig wat de stroopwafels betreft. We hebben een vrouw aangenomen om te helpen met het bakken van de stroopwafels. Dit omdat het eigenlijk niet meer te doen was naast al het andere werk wat er gedaan moest worden. Deze vrouw komt uit de gemeenschap en was werkloos. Zij is één ochtend ingewerkt en erna kon ze het gelijk al zelf, ze leert snel en is leergierig. Erg leuk om te zien. Ook komende week zal zij weer komen werken. In de toekomst is het plan dat straatkinderen de stroopwafels zullen maken, onder leiding van deze vrouw en misschien nog een oudere vrouw uit Epako, de krottenwijk. Dit om werk te realiseren voor de kinderen die geen diploma’s hebben, of hun school hebben afgemaakt en daarom maar op straat leven. Deze vrouw, die wij hebben aangenomen, staat er heel positief in en wil graag helpen om dit plan te realiseren. Op dit moment word er een businessplan gemaakt voor de uitbreiding van het stroopwafelproject. We willen de garage gaan ombouwen tot geschikte bakkerij, zodat er meer ruimte is en er meer stroopwafels gebakken kunnen worden in kortere tijd. Hiervoor hebben we ook een grotere stroopwafelmachine nodig. Een oud collega van mij is in Nederland binnen de zorginstelling bezig, om geld in te zamelen voor een nieuwe machine. Hier zijn wij echt heel blij mee. Intussen is het eerste geld al opgehaald door het houden van een collecte in de kerk van de zorginstelling. Echt super! 

Vorige week maandag hebben wij in Blouberg de sponsorkinderen bezocht. Dit is de hostelschool. Wij hebben hen spullen gebracht en gekeken hoe het met hen gaat. Dit was heerlijk om te doen. Zo mooi om te zien hoe dankbaar en blij ze zijn met dat wat ze krijgen. Sommige kinderen waren verdrietig en moesten huilen toen ze G&J zagen, zij zien hun dan echt als hun verzorgers waarmee ze dingen willen delen die niet goed gaan of iets. Heel mooi om te zien hoe ze hen vertrouwen, maar ook pijnlijk om te bedenken dat al deze kinderen gewoon geen ouders hebben, die voor hen zorgen, of die er voor hen zijn. Dat ze het dus thuis in die mate slecht hebben, dat ze beter af zijn in een hostel. Maar goed, de kinderen hebben hun spullen weer gekregen en hebben allemaal even met G&J gepraat. Hopelijk hebben zij nu allemaal weer nieuwe energie en motivatie om hun laatste termijn van school te gaan halen.

Ook bij de Groep van Hoop ben ik weer geweest. We zijn nog bezig met het leren schrijven van de naam, het abc en het schrijven van cijfers. Nadat dit een goede poos geoefend was, gaf ik de kinderen de opdracht om zichzelf te tekenen. Dit was nou werkelijk heel moeilijk voor ze. Maar ook zo verhelderend voor mij, om te zien hoe ze dit deden en hoe gedetailleerd sommigen dit deden. Bijvoorbeeld een jongen van 9 jaar die zichzelf tekent, toen ik die tekening zag dacht ik, wauw, jij heb echt nog nooit jezelf getekend. Dit is een tekening van een kind van 3 jaar, die zichzelf gaat tekenen. Nu ik weet hoe ze deze opdracht uitvoerden, is het voor mij makkelijker om hen les te geven. Aangezien deze opdracht echt liet zien hoe ver iemand is in zijn ontwikkeling. Een jongetje voerde de opdracht niet uit, het lukte hem gewoon niet, hij had geen idee wat ik bedoelde. Ik tekende toen voor hem een smiley en vroeg hem dit na te tekenen. Hij heeft hier denk ik wel een uur over gedaan. Zijn fijne motoriek loopt zo extreem achter, dat het bijna niet te doen was voor hem. Hij tekende een rondje en hij tekende in dat rondje een paar tekentjes, omdat hij wist dat er iets in dat rondje moest, maar dit was voor hem heel moeilijk. Toen ik een golflijntje tekende en vroeg dit na te doen, tekende hij soort gras. Het was verre van een golflijntje. Het zou zo handig zijn om hier een vooraad van die schrijfschriftjes uit groep drie te hebben, waarin je golflijntjes leert maken op stippellijntjes. En zo ook het abc leert schrijven. Maar goed, dat zijn wij in het verwende Nederland. ;-) Voor nu heb ik via internet wat oefeningen geprint, dus we gaan kijken of dit gaat helpen. We gaan er met goede moed weer tegenaan, in de hoop dat ze iets wijzer zijn tegen de tijd dat ik hier weer vertrek.

Met mij gaat het verder goed. Gezond en wel gelukkig. Ik kijk vol spanning uit naar het moment dat ik een appje of telefoontje krijg van mijn lieve zus uit Nederland, met de boodschap dat ze een baby heeft gekregen. Zij was gister (maandag) uitgerekend. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten om die baby te zien, maar dat zal nog twee maanden moeten wachten. Zus, ik bereid je vast voor, ik stalk je met videobellen hoor. 

Het weer hier was vorige week best koud, heel veel wind en telkens rond de 24-28 graden. Je weet dat je gewend bent aan de warmte, als je het koud hebt bij die temperaturen.

Nog steeds is de wind extreem. Gelukkig is het nu wel wat warmer weer. En hopen we met z’n allen, dat deze wind de voorbode is van de regen.

Nou volgens mij zijn jullie weer helemaal op de hoogte van mijn leven hierzo.

Ik heb weer nieuwe foto’s toegevoegd. Geniet ervan! 

Veel liefs van Gera